De afgelopen dagen werden, naar aanleiding van zijn overlijden, vele herinneringen gedeeld aan Henny Vrienten. Daar voeg ik graag deze aan toe. Over “Neem Mijn Hand”, het campagneleid van Henny Vrienten en Junkie XL voor de Partij van de Arbeid uit 2006.

In 2006 raakte ik betrokken bij de campagne van Wouter Bos en de Partij van de Arbeid voor de Tweede Kamer verkiezingen. Dat ging via mijn inmiddels overleden vriend Erik van Bruggen, destijds campagneleider van de PvdA. Ik had twee taken: Het programmeren van een feest ter gelegenheid van de start van de campagne in de Amsterdam Convention Factory en het opzetten van een campagnelied.

Dat campagnelied was een initiatief van Erik, waarvoor hij sowieso Junkie XL (Tom Holkenborg) in gedachten had als producer. Er moest nog wel een zanger of zangeres bij. We bespraken verschillende ideeën hierover, maar het was al snel duidelijk wie de nummer 1 zou zijn op ons lijstje: Henny Vrienten.

Ik kende hem nog uit een ander verband, dus ik kon hem rechtstreeks benaderen en tot onze grote verrassing zei Henny meteen ja. Hij wilde wel eens wat terugdoen voor de politiek en voor de sociaal-democratie. Henny kwam zelf uit een arbeidersmilieu, als zoon van een Tilburgse timmerman. Sinds de opkomst van Pim Fortuyn, een paar jaar daarvoor, was een stem op links voor de arbeidersklasse niet langer vanzelfsprekend. Henny vond dat hij en Nederland veel aan de Partij van de Arbeid te danken hadden: de verzorgingsstaat en goed onderwijs voor allen. Voor de generatie van zijn vader waren dat geen vanzelfsprekendheden. We legden contact tussen hem en Tom Holkenborg, die werkte vanuit zijn studio in Los Angeles. Het klikte en ze gingen aan de slag.

De deadline naderde en Erik en ik togen naar Henny’s woning aan de Krom Boomssloot in Amsterdam, benieuwd naar het resultaat. We werden ontvangen in zijn huisstudio en de daaraan grenzende kamer, met de wandvullende boekenkast vol gedichtenbundels. Henny was allerhartelijkst. Nee hij was nog niet klaar, maar hij was al een heel eind en Tom moest het afmixen in LA. Er was nog niks opgenomen, maar Henny kon ons wel even wat voorzingen in zijn studio.

Daar stonden we dan, Erik van Bruggen en ik, oog in oog met onze jeugdheld, die een meter van ons af een socialistisch strijdlied inzette, dat hij op verzoek van ons had geschreven. Het heette “Neem mijn hand”. Het lied ging over hoe belangrijk het is dat er altijd iemand is om je hand vast te pakken als je even niet meer verder kunt in je leven. Die uitgestoken hand, dat was voor Henny de kern van de sociaal-democratie.

Die gedachte was heel mooi, maar eerlijk is eerlijk, het werd niet een van Henny’s beste nummers. In de verkiezingscampagne werd het eerder een curiosum dan een gamechanger. Wouter Bos werd niet onze volgende minister-president, daar deed Henny ook niks aan. We kregen wederom Jan-Peter Balkenende van het CDA. Wel ging hij deze keer regeren met de Partij van de Arbeid in plaats van over rechts.

Henny Vrienten kwam in een later interview terug op dit campagnelied. Hij bleek er inmiddels spijt van te hebben. De Partij van de Arbeid had hem teleurgesteld, Hij stemde inmiddels op de SP.