Frank Sinatra zou op 12 december 100 worden, als hij nog leefde. Hij is naar mijn smaak een genie, dat wil zeggen in zijn beste werk. Want, tegelijkertijd vind ik enkele van zijn bekendste nummers absolute draken, zoals de pompeuze kitsch van Theme From New York, New York en het door een leger karaokezangers kapotgezongen My Way. Hij heeft veel platen gemaakt, waar moet je beginnen? Sinatra in topvorm geeft je het ultieme Mad Men-gevoel. Dit zijn mijn favorieten:

1. Songs For Swinging Lovers

Frank Sinatra maakte veel conceptalbums, albums die een eenheid zijn qua sfeer en thematiek. Songs For Swinging Lovers is een heel opgewekte plaat. Sinatra komt op deze plaat bij mij over als verpersoonlijking van de American Dream. Songs For Swinging Lovers is een mansion on the hill, een knapperend haardvuur, een goede fles wijn en natuurlijk de mooiste vrouw van de wereld naast je op de bank. Een Amerikaanse Pastorale, zou Philip Roth zeggen. En wat is hij verliefd op dit album in nummers als You Make Me Feel So Young, You Brought A New Kind Of Love To Me en Too Marvelous For Words. Dieptepunt is het oubollig ondeugende Making Whopee, maar de afsluiter How About You? is dan wel weer meesterlijk. Een nummer waarin hij heel charmant aan een vrouw vraagt of ze zijn liefhebberijen deelt: „I’m mad about good books, can’t get my filll” en „Holding hands in the movieshow, when all the lights are low, may not be new, but I like it, how about you?” Het is een plaat om op te zetten als je even een zetje nodig hebt om je goed te voelen. Frank neemt je mee met zijn magistrale stem, zijn ontspannen toon, zijn schijnbaar achteloos perfecte timing.

2. September Of My Years

Sinatra is 50 geworden en maakt een monumentale plaat over een oudere man die terugkijkt op zijn leven. Meteen al in het eerste nummer trekt hij je die sfeer in:

One day you turn around and it’s summer
Next day you turn around and it’s fall
And the springs and the winters of a lifetime
Whatever happened to them all?

As a man who has always had the wand’ring ways
Now I’m reaching back for yesterdays
‘Til a long-forgotten love appears
And I find that I’m sighing softly as I near
September, the warm September of my years

Hij schreef die teksten trouwens helemaal niet zelf, maar dat vergeet je helemaal als je hem hoort zingen. Die melancholische sfeer van terugkijken op het leven houdt hij heel mooi vast op dit album in prachtige nummers als It Was A Very Good Year, How Old Am I en The Man In The Looking Glass.

3. Strangers In The Night

Dit is net als Songs For Swinging Lovers een opgewekt album. Het was zijn comeback-plaat in 1966, voor het eerst sinds 1960 stond hij weer op nr. 1 in de Amerikaanse album chart en met het titelnummer heeft hij natuurlijk een evergeen te pakken. Deze hit van hem kan ik, in tegenstelling tot New York en My Way, dan weer wel waarderen. Het album is heel lichtvoetig, behoorlijk slick zelfs, maar ik vind het heerlijk. Hoor hem de charmante verleider uithangen in Call Me:

When you’re feeling sad and lonely there’s a service I can render.
Tell the one who loves you only, I can be so warm and tender.
Call me, don’t be afraid you can call me, maybe it’s late but just call me.
Tell me and I’ll be around.

En dat met die voortreffelijke dictie van Sinatra, zeg dan nog maar eens nee. Het ligt er allemaal zo dik bovenop op deze plaat dat het komisch wordt, bijvoorbeeld in The Most Beautiful Girl In The World: ”She picks my ties out, She eats my candy, She drinks my brandy.” Om te besluiten dat hij zo gelukkig is ”When my slippers are next to the ones that belong to the one and only beautiful girl in the world.”

4. In The Wee Small Hours

Van een vrolijke plaat naar weer een melancholische: In The Wee Small Hours, een album vol nachtelijke weemoed. Op de Dutch Design Week zag ik een presentatie van een studente die zich afzette tegen de feelgood-cultuur. Volgens haar is geluk een overschatte emotie en staan we aan de vooravond van de wederopstanding van de melancholie. Haar design sloot daar bij aan, met veel kaarsen en zware gordijnen. Nou neem deze plaat dan ook maar mee. Een album dat klinkt zoals een schilderij van Edward Hopper eruit ziet en dan vooral zijn werk Nighthawks (zie onderstaande afbeelding).

5. Come Fly With Me

Come Fly With Me is weer zo’n plaat waarop Sinatra zichzelf neerzet als verpersoonlijking van The American Dream. Zo’n man zit natuurlijk niet alleen thuis bij het haardvuur, hij is een man van de wereld en hij vliegt de wereld rond. Op de hoes zien we hem afgebeeld als geroutineerd reiziger op een vliegveld. De plaat bevat odes aan onder andere Vermont, Parijs, Londen, Hawaii, Brazilië en het eiland Capri. Het nummer Autumn In New York speelt ieder jaar wel een paar keer in mijn hoofd. Gewoon omdat die stad zo mooi is in de herfst en ik heb daar altijd weer heimwee naar als ik er niet ben in oktober.

Ps 1 Voel ik mij hier eigenlijk wel toe bevoegd? Heb ik dan naar al die platen van Frank Sinatra geluisterd om deze keuze goed te kunnen maken? Nee, ik ken ze lang niet allemaal. Dit zijn de platen die ik het meest heb gedraaid, die mij het meest dierbaar zijn. Een groot deskundige ben ik dus niet, maar dit is mijn eigen blog en hier mag alles. Heb ik nog briljante platen over het hoofd gezien? Laat het vooral weten, liefst vandaag nog, dan kan ik er vanmiddag mijn voordeel mee doen op de Verzamelaarsbeurs.

Ps 2 Het zal de kenners opvallen dat het album Frank Sinatra Sings Only For The Lonely hier ontbreekt. Voor zover ik kan overzien wordt die plaat het meest genoemd als zijn meesterwerk, als je naar de overzichtsartikelen en de naslagwerken kijkt. Op een of andere manier heeft dat album me nooit zo gelegen. Ik vind hem te somber, te zwaar, een plaat die te lang blijft hangen in dezelfde sfeer, waardoor ik er niet graag naar luister. En met Willow Weep For Me en Blues In The Night staan er twee nummers op die ik mooier vind in de uitvoering van Billie Holiday (op het album Lady Sings The Blues).